Bir tatlı huzur...

Huzur...
Durup düşündüğümüzde, kendimize gelip arayışımızın gerçek adını koymayı akıl ettiğimizde karşımıza o çıkıyor: Huzur...
Gerisi boş...
Mutluluk ve keder, gece ve gündüz gibi...
İkisi de oluyor; yaşanıyor ve geçiyor...
Ama kalıcı olmasını beklediğimiz... Hayatı yaşanılır kılacak olan tek şey o; huzur...
İyi de...
Huzur nedir?
Geçen her saniyeyle barışık...
O her saniyenin içinde barındırdığı her şeyle...
İnsanlar...
Olaylar...
Ve kendimiz...
Her şeyle barışık olmak...
***
Bu barışı sağlamak o kadar zor ki...
Ve fakat bir hakem bulmak...
O hakemi yanı başımızda barındırmak...
Her saniye dönüp onun gözlerinin içine bakıp yön bulmak...
Kim olabilir o hakem?
***
Dram alabildiğine yaşanıyor etrafımızda...
Çoğu içimizi acıtacak kadar derinden etkiliyor belki...
Lübnan’da çocuklar ölüyor...
Filistin’de, Irak’ta...
Kahpece öldürülüyor ve dünya kahpece seyrediyor...
Bu kahpelik acıyı daha da dayanılmaz kılıyor; yoksa ölen çocuklar artık cennet çiçeği...
***
Mutluluk da alabildiğine yaşanıyor...
Bütün sahillerde, üst üste tepinen mutluluk sarhoşlarından neredeyse su gözükmüyor...
Hedonist beyinlerin insanlıklarına çektikleri perde, dramları görmeye mani oluyor belki...
Ve yaşadıklarını, eğlendiklerini sanmaya devam ediyorlar...
Bu tarzın adını mutluluk koyup pazarlıyorlar sonra...
***
İlki dram mıdır?
İkincisi mutluluk mudur?
Bilmiyorum...
Ama ikisinde de huzur yok...
***
Şimdi mehtabı seyrederken...
Beynimdeki silah sesleri ve mutluluk çığlıklarının savaşı arasında huzurun adını koymaya çalışıyorum...
Ve sadece yanı başımda beliren “ölüm” düşüncesi hakemlik edebiliyor bu savaşa...
“Sen...” diyorum kendime...
“Önce kendi adını koy...”

Dünya Hali
Murat Başaran
16 Ağustos 2006 Çarşamba
Türkiye Gazetesi