Kar sessizliği

Sabahın erken vakitleri...
Kış... En az bir karış kar...
Uyandığım zaman şehrin gürültüsüne, uğultusuna kulak kesilirdim önce...
Çocukluğumdan bahsediyorum...
Eğer sessizlik hakimse, bu karın habercisiydi...
Demek ki arabalar yola çıkamamış...
Demek ki daha az insan sokakta...
Sonra sessiz bir ses... Sessiz bir melodi...
Karda yürümeye çalışanların ayak sesleri...
Hayal edin o ses nasıldır... Nasıl adım atarsınız... Kar nasıl ezilir ve nasıl ses çıkarır...
* * *
Yaşadığımız eve karşı, minnet duygularımızın farkına kışın varırız...
Belki adını koyamayız... Belki tarif edemeyiz... Ancak o duyguyu yaşarız...
Tepemizdeki çatı, acizliğimizi müşfik bir elin başımızı okşaması merhametiyle anlatır bize...
Sokuluruz...
Bir bebeğin anne kucağına, anne kokusuna sokulduğu gibi...
Kolumuzun altında sıcacık ekmek, üşüye üşüye geldiysek biraz önce bakkaldan...
Ve bir bardak çayı, tepemizdeki çatıyı düşünerek içme saadetiyle başbaşaysak...
Şükür vakti değil midir?
Sevinme vakti değil midir?...
* * *
Depremler, ölümler, hastalıklar ve topyekun acılar...
Bu mutluluk atmosferinde mutlaka birileri fısıldayacak şimdi kulağıma...
Çatısızlar var... Bir lokma ekmekten ve bir bardak sıcak çaydan mahrum olanlar....
Ama düşünün...
Neden hep acıların farkına varırız...
Neden hep acıları büyütürüz...
Ve neden tepemizde çatı varken ve çatı olduğu zamanlar yaşadığımız saadete kayıtsız kalırız...
* * *
Kayıtsız kaldığımız zaman ve vahşi bir zevkle mutlulukları görmezden gelip, acıları büyüttüğümüz zaman...
Ve bu kadar acizken, acizliğimizi unutup şükretmeyi terkettiğimiz zaman...
Bazen bir ölüm, bazen bir deprem ve bazen bir hastalık kulağımızı çekiveriyor...
* * *
Aslında...
Her gün bir yakınımızı kaybetmiyoruz...
Her gün hasta olmuyoruz...
Her gün deprem olmuyor...
Ama içimizi ısıtan güneş her gün doğmuyor mu?..
Ama bizi içimize döndüren kış ve kar her yıl gelmiyor mu?..
Ama her sabah uyanıp ayağa kalkmıyor muyuz?
Ve her sabah bir dilim ekmek, bir bardak çay bizimle beraber değil mi?
* * *
Herkesin yanıbaşında, her şart altında, mutlaka bir mutluluk var...
O mutluluğa, yokmuş gibi davranırsak, bir gün küsüp gitmez mi?
Düşünün...

Dünya Hali
Murat Başaran
22 Ocak 2000 Cumartesi
Türkiye Gazetesi