Son sakin veya artık çok geç...

Her sonbahar, bir öncekinden daha sonbahar...
Ve hangi sonbahar sondur bilinmez...
Yaralı kalbim, birbiri peşi sıra gelip geçen mevsimleri seyrederken, bekleyişin hüznünde derinleşiyor ama ölüm düşüncesiyle titriyor.
Saatini son defa kontrol eden adamın “Artık gelmez...” kırıklığı ve mahzunluğu...
Ve sanki biraz önce can vermiş gibi toprağa yayılmış yola, yine son bakış...
Ve bitmişlik...
Ve bu bitmişliği anlama gayreti...
Evet... “Artık çok geç...”
***
“Artık çok geç”e çok az zaman kaldı...
Bunu hissediyorum...
Ağlamak istiyorum...
Bu teslim oluş ne kadar kendiliğinden gibi gözükse de öyle değil...
Ben pazardan eli boş dönen talihsiz...
Ben sonbahara esir...
***
Terkedilmiş kasabanın son sakiniyim...
Onurlu direnişimin alnıma yapıştırdığı delilik beratını umursamıyorum...
Bu saatten sonra neyi umursamalıyım veya ne...
***
Ben buradayım...
Son sakinim...
Son sonbaharı yaşayan ve her an bu derin uykudan uyanıp, “Her şey rüyaymış” diyebilmeyi hayal eden...
***
“Artık çok geç”e çok az zaman kaldı...
Ben buradayım...
Son sakinim...
Gönlümün gül bahçesi arsız ayrık otlarının istilasında...
Son tomurcuk açamadan kurudu...
Ben buradayım...
Bir ders kitabının arasına konmuş ve kurumuş bir hatıra çiçek gibi...
“Artık çok geç”e çok az zaman kaldı...
Bir sahafın elinde kalmış ve tedavülden kalkmış ama vakti zamanında çok okunmuş ders kitabı gibi...
Ben son sakinim...
Yeşermek ve serpilmek için bir yudum sevgiye ihtiyaç duyan ama yalnızlığın öldürdüğü...
Ben son sakinim...
***
Gözlerimde hüzün...
Dudaklarımda tebessüm...
Galiba böyle öleceğim...

Dünya Hali
Murat Başaran
28 Kasım 2007 Çarşamba
Türkiye Gazetesi