Yaşama telaşı

Şehrin üstüne karanlık çöktüğünde, beynimizin içindeki yorucu gürültü de dağılır ve daha sakin, daha duru gerçek bir aydınlığa kavuşuruz...
Gündüzün aydınlığı ve curcunası gönlümüzün “has oda”sını örter...
Gecenin karanlığında ise orada kandiller yanar...
* * *
Gündüz beynimizin için darmadağınık bir mekan...
Gece de, gündelikçi kadın...
Gece bizimdir...
Bizim içindir...
* * *
Gündüz yaşadığımızı zannettiğimiz hayat, gece olunca başka iklimlerin rengarenk acı ve mutlulukları ile donanır...
İki farklı insanı oynarız çoğu kez; oynadığımızın da farkına varmayız...
Biri sokaklarda insanların arasında ve özgür görünen...
Diğeri ise dar mekanlarda ancak düşüncenin hür sathında şekillendirdiğimiz, acısı acı, korkusu korku, mutluluğu mutluluk olan iki insan...
* * *
Gündüz kendimiz olamayız nedense... En azından yeterince olamayız...
Çünkü sokaklar, çünkü insanlar, çünkü ne varsa...
Trafik levhaları gibi, yol gösterir, yasaklar, haber verir...
* * *
Gece, kendimizi bulur çıkarırız kendimizden...
Bir başağrısı çöküverir yanımıza, munisdir, sebebi vardır, çok da rahatsız etmez...
Yani...
Bir limanmış gibi geceye yanaşıp, gecenin aynasında gerçekle yüzyüze gelmek...
Gecenin sırrı nedir?
Neden içimize döndürür bizi?...
Neden acizliğimize yakın tutar?...
Ve neden gün ağarırken herşeyi unutuveririz?
Ölümü unutmak gibi...
* * *
Hatırlamaya çalışmak yorgunluktur...
Umursamak yorgunluktur...
Durup geriye bakmak da...
Sonra doktorlar, günün gürültülü aydınlığında teşhis koyarlar “stres” diye...
Reçeteye de ilaç olarak “kalabalık”ları yazarlar...

Dünya Hali
Murat Başaran
12 Ağustos 2000 Cumartesi
Türkiye Gazetesi