Baktığım ve göründüğüm yer...

Her sabah dışarı adım attığımda...
Gökyüzüne bakarım orda mı diye...
En çok emin olduğum şeydir aslında ama; insanım, bakarım...
Aynı şey değildir çünkü her gün gördüğüm...
Mavi, beyaz, gri, turuncu...
Bulutlar...
Kasvet ve ümit...
Milyon çeşit manzara...
Ve aynı gökyüzü...
Aynı ben...
Aynı olmayan yeni bir gün...
***
Ya sonbahar?
Hep aynı değil midir kâğıt üstünde...
Serindir, sarıdır, nemlidir...
Hüzünlüdür...
Fakat sonbahar, gönül coğrafyasında define avcısı gibidir; olmadığını zannettiğim duyguları arar çıkarır derinlerden...
Kimi zaman bir daha yaşanma ihtimali olmayan ve ama değerli bir hatıradır çıkarıp önüme koyduğu...
Kimi zaman ertelenmiş bir hayat fırsatıdır gömdüğüm ve unuttuğum; karşılaşmak acısını sonbahar hüznü zannederim sonra...
***
Derin bir “Ahh...” gerektirir zamanı seyretmek; ziyaret edilecek kabirler artar; uğranacak dostlar azalır...
Günlük rotamdaki ağaçları bile göz ucuyla kontrol ederim; yaşıyor oluşları güven verir...
Sahip olduğumu kaybetmeme telaşıdır; zavallı bir tarafı vardır; umursamam, dedim ya insanım ben de...
Her sabah gökyüzüne bakarım, orda mı diye...
???
Bir bardak demli çay ve bir tebessümden daha kıymetli ne var her şeyin kaybolup gittiği dünyada?
Hele sonbaharda?
***
Bu yazının başını ve sonunu aramayın; hayattan bahsediyorum...
Ne doğduğumun farkına vardım...
Ne de öleceğimin...
Arada neler olduğunu anlamaya çalışmak bütün yaptığım...
***
Bu sabah gökyüzü yerindeydi...
Ben yerimdeydim...
Eylül’dü...
Hüznümün hikâyesini demli bir çaya ısmarladım...
Beni kırmadı...

Dünya Hali
Murat Başaran
20 Eylül 2006 Çarşamba
Türkiye Gazetesi