Doğru tren...

Bütün pencerelerim kapalı...
Perdelerim çekili...
Eşyalar benden önce küsmüş hayata...
İçerde eski kitaplardan, eski evraklardan yayılan “eski” bir koku...
Kıpırdasam sanki; bir buz tabakası çatlayacakmış gibi...
Kıpırdasam sanki; boğulacağım...
Hâlbuki nefes alamazken, bu korku neden?
***
Duvardaki aynanın arkasında gizli bir kapı olmalı...
Hiçbir şeyi göstermeyen, ne işe yaradığını unutmuş bir ayna...
Oraya bakıyorum...
Masallardaki gibi bir ışık çıkacak önce, sonra yeni bir dünyanın havası dolacak içeri...
Bekliyorum...
Perdeleri delmeye çalışan gün ışığının yapamadığını o yapacak...
Gizlediği âlemden bir “hayat” sunacak bana...
***
Modası geçmiş tren bileti koleksiyonu gibi duruyor karşımda hayatım...
Para etmez...
Dönüp bakılmaz...
Sararmış...
Bütün yolculukların sonu, bu loş, bu cansız oda...
“Menzil bu mu olmalıydı?” sorusu, çoktan yapmış yapacağını ve terk etmiş...
Ama hâlâ bir ümit kırıntısı; aynadan hayat fışkıracak!
***
“Bir şiir söyle bana sevgilim, gözlerimin içine bak da...”
***
Suçluyu bulmak lazım...
Ya da ölmek...
Menzil burası değil... Olmamalı...
Bir mısrayı hak etmeyecek kadar ne yaptım ben?
Kaçak da olsa binmek lazım doğru trene...
Biletsiz de olsam...
***
Perdeyi aralıyorum...
Pencereyi açıyorum...
Hafif bir rüzgâr giriyor içeri İstanbullu...
Hafif bir rüzgâr düşürüyor aynayı duvardan...
Son ümit kırıntısı zannettiğim, yerlerde paramparça...
Masal dünyası kırılıyor elimi tutmadan...
***
Elimi rüzgâr tutuyor, gün ışığıyla..
Kalkıyorum yerimden...
Bir tren mutlaka var doğru yere giden...
Ve az da olsa vaktim...

Dünya Hali
Murat Başaran
10 Ocak 2007 Çarşamba
Türkiye Gazetesi