Dört mevsim tek mevsim

Ortada kocaman bir soba vardı...
“Soba boyası” renginde...
Önünde üç beş odun...
Duvarda mevsimler tablosu...
Sonbaharla başlıyordu. Yani Eylül’le... Kulağım öğretmende, gözüm resimlerdeydi hep...
Eylül, Ekim ve Kasım yaprakları dökülen ağaçlar...
Aralık, Ocak ve Şubat lapa lapa yağan kar...
Mart, Nisan ve Mayıs rengârenk çiçekler...
Haziran, Temmuz ve Ağustos güneş, deniz ve yelkenli...
Kurşun kalem kokusu, tebeşir tozu ve hademenin elinde sallanan pirinç zil...
Belki çan demeliyim...
Hiç koşuşturmadım koridorlarında okulun ve sesim yankılanmadı duvarlarda.
Dört işlemin bölmesine takılmıştım çünkü...
Ve hep orda kaldım...
***
Bir gün beş ders...
Haftada beş gün okul...
Bir yıl dört mevsim...
İlkokul beş yıl...
Hayat üçe ayrılır...
Çocukluk, gençlik, ihtiyarlık...
***
Bir yıl bitince yenisi başlıyordu ama...
Zaman geçiyor okul bitiyordu...
Çocukluk bitiyordu...
Gençlik bitiyordu...
Hayat bitiyordu.
Bahar geliyordu kıştan sonra...
Sonra yeni bir yıl...
Ama değişiyorduk, her şey değişiyordu ve değişim bitişin adıydı...
Her yeni eskiyi gömüyordu törensiz.
Ve her yeni eskiydi aslında.
Ve her doğum yeni bir ölümün garantisiydi.
***
Hiç koşuşturmadım koridorlarında okulun ve sesim yankılanmadı duvarlarda.
Dört işlemin bölmesine takılmıştım çünkü...
Ve hep orda kaldım...
Bölünen her şey çabuk bitiyordu.
***
Sonra aşk çıkageldi...
Mevsimlerin yeri değişti.
Dört işlem aciz kaldı.
İki kere iki dört etmiyordu mesela...
Kışın terliyordu insan, yazın üşüyordu.
Hayatın koridorlarında koşturmaya başladım. Sesim bulutlarda yankılanıyordu.
Ama...
Matematikten sınıfta kaldım...
***
Bir tek o eski sobayı özlüyorum...
Soba boyası renginde...
O kadar içten yanıyordu ki...
Kesin o da aşıktı...

Dünya Hali
Murat Başaran
01 Ağustos 2007 Çarşamba
Türkiye Gazetesi