Erteleyenler için...

Azgın dalgalarla boğuşan ve belki biraz sonra batacak olan gemide...
Ayaklarından zemine prangalı bir kürek mahkumu olmayı sindirebilir miyiz içimize?..
Ve rotasız bir gemi üstelik...
Sırf, anlamsız bir tempo tutturmak için sırtında şaklayan kırbaç...
Çoktan ihanet etmiş bir hafıza...
Bir saatin, neden çalıştığını bilmeyen herhangi bir çarkı gibi, asılmak küreklere...
Kırılan çarkların, öfkeli homurtularla yerlerinden sökülüp azgın denizin karanlık dalgalarına atılması...
Asıl küreklere...
Neden çalıştığını bilmeyen ve ama şaşırma şansı da olmayan bir saat gibi...
Asıl...
Gözlerini ister aç, ister kapa...
Karanlık...
Ve saatin çarkı itinayla temizlenirken, senin önüne atılan, arsız bir köpeğe bile reva görülmeyecek kadar rezil bir bulamaç...
Çünkü insan, zamana hizmetkar...
Ama zaman, insanı umursamıyor...
Asıl küreklere...
Bir makina gibi...
Sen insan değilsin...
“Sen” yoksun!
.....
Ha kürek mahkumu...
Ha zaman mahkumu...
.....
Asıl dakikalara...
Geçip gitsinler...
Sabırsızlık ve öfke kırbaç gibi...
“Şimdi” değil hiçbir şey çünkü...
Sonra...
Sonraya ulaşmak için...
Daha hızlı asıl...
Saatler akıp gitsin...
Hadi daha hızlı...
Günler su gibi geçsin...
Aylar ve yıllar hatta...
Hatta hayat!
.....
“Gün gelecek...” diye başlayan ahmak hayallerin, ahmak kahramanı...
Ben... Sen... İnsan...
Bugün “o gün” değilse...
“O gün” asla gelmeyecek...
“O gün”ün peşinde koştuğumuz kadar “yok”uz!..
.....
Ha kürek mahkumu...
Ha zaman mahkumu...
.....
Yaşamak yerine, ölüme doğru ittirdiğimiz ne varsa...
Ulaşmak için, asıl!..

Dünya Hali
Murat Başaran
01 Temmuz 2003 Salı
Türkiye Gazetesi